Het echte India in varanasi

Nadat we door de riksja werden afgezet bij een grote weg, ging een jongen ons voor door een wirwar van steegjes richting ons hostel. Tussen de marktkraampjes en koeien door, links rechts rechts links compleet ons richtingsgevoel kwijt. Tot we een klein trappetje opliepen en ons bevonden in een simpel maar huiselijk uitziende ruimte. De eigenaar kwam gelijk naar ons toe en was duidelijk ingelicht door Helga, want ik werd gelijk gefeliciteerd met mijn verjaardag. De jongen liet ons onze kamer zien, die bestond uit een kleine ruimte met raam en 2 bedden. Netjes en voor India maatstaven schoon. De douche en toiletten moesten we delen, maar ook deze zagen er goed onderhouden uit, dus dat was geen probleem. Eerst maar eens het dorp in. We kregen een klein kaartje mee en hun telefoonnummer want we bevonden ons in het oude stadsgedeelte =veel steegjes = erg makkelijk verdwalen. Nadat we een half uurtje tussen de bedelaars op een plein bij het water hadden zitten kijken naar alles wat er om ons heen gebeurde, werden we zelf lastiggevallen door een man met zijn levensverhaal en daarvan de conclusie dat wij em moesten helpen en geld geven, besloten we om verder te lopen. We hebben verderop aan de Ganges gegeten, en begonnen daarna aan onze zoektocht terug naar ons hostel. Al snel kwamen we vast te zitten in het doolhof van steegjes. Om het nog moeilijker te maken, stonden er overal super lange rijen door steegjes richting de tempels, die het ons niet makkelijker maakten om ook maar iets te herkennen. Het moment dat we eindelijk in de buurt waren kwamen we vast te zitten in een mensenmassa, mensen die in de rij stonden werden pissig op mensen die er voorbij wilden. Een geduw en getrek.. "Oke weg hier!" Al snel liet iemand ons gelukkig een alternatieve route zien, en na een paar keer vragen ploften we eindelijk neer op ons bedje in ons hostel. Na een uurtje slapen, even bijtanken na de lange treinreis, zijn we beneden gaan eten. Lang tafelen was hier iets waar je niet aan kon ontsnappen. (Was ondertussen gaan storten buiten met hagelstenen ter grootte van knikkers, dus was niet zo erg ;) )Niks had haast en de bediening vergat af en toe dat je er zat. 2 uur later eindelijk gegeten. Zin in pot thee nog even blijven zitten. Komen ze met een gigataart aan voor me verjaardag. Iedereen zingen en dan moest ik em aansnijden, eerste stuk met me handen eten en dan voor iedereen stuk snijden. Erg lekkere taart, had Helga geregeld! Na de taart snel gaan slapen moesten erg vroeg weer op.

Om 6 uur stonden we aangekleed beneden. Onze gids was er al en we liepen al snel in het donker te glibberen door de steegjes. Door de regen was het 1 grote massa van modder en stront, niet echt fijne gedachte! Tot we bij de Ganges waren voor onze boottocht tijdens de zonsopgang. Eerst hebben we een kaarsje in het water gelaten en een wens gedaan. De tocht was voor even wel leuk, maar hadden het nogal koud dus waren blij dat we eruit konden na een uur.
Je zag vooral de ochtendrituelen van mensen aan de Ganges. In onze ogen gewoon Beetje vies tussen de dooie koeien, lijken en al het vuil dat je mogelijk maar kunt bedenken je tanden te poetsen en een bad te nemen. Hier heel gebruikelijk. Na een welkom ontbijtje begroette onze gids ons voor het volgende punt op onze planning. The monkey temple: een tempel waar idd veel apen rondlopen, maar waar ook de locale bevolking komt voor geluk. Hele rijen mensen met bloemenmandjes en andere gifts. We konden hier langs de rijen lopen. We mochten geen camera's meenemen en voelden ons gelijk minder toerist. Zo dichtbij die mensen die zo opgaan in het uitoefenen van hun geloof was erg indrukwekkend. Zodra we daar binnenliepen,overviel ons een gevoel van rust. We hadden India gevonden!

Die avond hadden we de burning ghat op het programma staan. Eerst gingen we naar de rivier waar een ceremonie werd uitgevoerd door jongens uit de hogere klasse. Opzich wel indrukwekkend als er niet zoveel toeristen waren geweest die met hun camera het complete ritueel wisten te verstoren voor mij door de hele tijd voor je neus langs te lopen of zelfs stil te staan. Dus dan maar door naar burning ghat. Hier worden de overledenen verbrand op grote vuren voor hun, bij de mannen borstkas en vrouwen bekken, in bamboe wordt gewikkeld en in de Ganges word gegooid. Er worden elke dag zon 50 tot 200 lichamen verbrand. En de vuren gaan nooit uit. Het duurt ongeveer 3 uur per lichaam en dan wordt er weer een volgende stapel gemaakt. Erg indrukwekkend om te zien hoe de lichamen er worden neergelegd, hoe familie afscheid neemt, en hoe deze worden verbrand. Na alle fasen in stilte te hebben gadegeslagen, werd het tijd om terug te gaan naar het guesthouse.

De volgende dag moesten we alweer vertrekken. Maar eerst hadden we een yoga lesje gepland. Om kwart voor 8 stonden we beneden. Ik niet al te fruitig, voelde me beroerd, maar yoga zou dat vast verhelpen.Think again, na een uur voelde ik me zo slecht dat ik niet meer rechtop kon staan. Ik kreeg me eigen ademhalingsoefeningen, maar zelfs dat mocht niet baten. Zwaar beroerd keerde ik na 2. Uur terug naar het guesthouse. Onze gids had nog iets op de planning staan, maar ik kon alleen maar liggen op bed. Na een uur rusten nog geprobeerd boodschappen te doen maar ik was blij dat ik op een richel voor de winkel neer kon ploffen terwijl Kim het brood kocht. Gestrompeld met me tassen naar onze riksja die ons naar de trein zou brengen. Op naar onze 2e treinreis die 30 uur zou duren. Heerlijk had ik bedacht 30 uur slapen! Nogmaals: no way, think again!